از زمانی که تو را بین خلایق دیدم…مثل یک فاتح مغرور به خودم بالیدم!عشق یک بار به من گفت برو گفتم چشم…
عقل صد بار به من گفت نرو نشنیدم!پدرم هی وصیت کرد که عاشق نشوم…تو چه کردی که به گور پدرم خندیدم؟!
سالها درد کشیدم که به دردم بخوری…آخرش رفتی و از درد به خود پیچیدم!تشنه بودم که تو ساک سفرت را بستی…
حیف از آن آب که پشت سر تو پاشیدم…آه ای کعبه از چشم خدا افتاده!کاش انقدر به دور تو نمی چرخیدم…
از دهانم که پر از توست بدم می آید!تف بر آن لحظه که لب های تو را بوسیدم!از خودی زخم نمیخوردم اگر بی تردید…
از سگم بیشتر از گرگ نمی ترسیدم…این که بخشیده امت فرق میان منو توست…من اگر مثل تو بودم که نمی بخشیدم!
داستان من و زیبایی تو یک خط است…بچگی کردمو از لای لجن گل چیدم…معین زد