توی فصل سرما ؛ یه کلبه یه مرد تنها!موهای سفید و خم به اخمهاشقلم بدست یه برگه برداشت
روشنی شمع و چراغ خاموشهمنشین پروانه هاستکاغذ و باز کرد گفت همین یه باره!
قلم تو مشتش و لرزش پاشنوشت عزیزم سلاممیدونم که یه کم غریبم برات
مرد تو خیلی پیر شده میدونم!ولی خانومی هنوزم شبیه قبلناستبعد تو گذشت شب های تار
سرمای سال درد های پام با متای نابغم های باد کردت تو گلومهبیرون نریختمش حتی یه باررفتی شکسته شد عکسای قاب
حتی گرمی وجودتو سرمای خاک!گرفت تا تصویرت محو بشه بازعطرتو گذاشت تو دستای باد
رهات کردم بگو حتی یه بارتو چطور دلت اومد تنهام بذاری!نامه رو خط زد و گذاشت کنار
گفت همین یه بار بودنیستی ببینی جای خالیت شده خاکیاز روزی که تو رفتی همه ابرا برات باریدن
بعد غروب تو طلوعی ندیدمشعما رو خاموش کردم و پروانه ها پریدنهمه پریدن
شعما خاموش شدن و پروانه ها پریدننامه رو باز کرد از اول خطنوشت میام پیشت در اسرع وقت!
تمبر زد در برگه مقصد دم در بههمدم برسد یه لبخند بعد اشکیه عمر دادم در رات تاوون
ای سنگین تر از همه ی دردام طاعون!میلرزه صدام فریاد تا اونلحظه که بشم رو دریات بارونهمین یبار
بگو عشق کی بود شبیه به ما!اگه تو هم بخوای میام سریع به جاتکه تو نباشی قاطی غریبه هامشتو کوبید روی قصیده ها
کشید نفسی عمیق از دریچه هاگفت از روزی که تو رفتی همین یه بار!بود که رو ریتم زندگیم دمیده سازبگو چیه دلیلش ها
که ناپدید شدی تو پدیده هاتوی جنگل تاریک و زمین تاربازم دیدمت چیه تعبییر خوابمن که هرروز مردم برات اینم یه بار
نگاه به دره ها کردم میرم کنارشومثل پروانه ها سینم و باددستام و باز میکنم انگار چسبیدم به طاق!میکنم پرواز و پرواز
لذت ببرن بیننده هانیستی ببینی جای خالیت شده خاکیاز روزی که تو رفتی همه ابرا برات باریدنبعد غروب تو طلوعی ندیدم!
شعما رو خاموش کردم و پروانه ها پریدنهمه پریدن
شمعا خاموش شدن و پروانه ها پریدن!میراس